- 27 Ocak 2007
- 3,190
- 628
Bir zamanlar, tahta oymacılığıyla uğraşan, hayatın sadece yüzeyinde kalmayıp, hakikatlerini de hissetmeyi beceren yaşlı bir usta yaşardı. Bu ustanın, her şeyden şikâyet eden bir çırağı vardı. Çırak başına gelen en küçük sıkıntıdan bile şikâyet ediyordu. Hayat onun için sanki sırf kötülüklerden, sıkıntılardan ve mutsuzluktan ibaretti.
Ustası bir gün çırağı tuz almaya gönderdi. Âdeti olduğu üzere, çırak söylene söylene denileni yaptı. Döndüğünde, “Şimdi tuzun ne gereği vardı?” gibisinden bir edayla tuzu ustasının önüne koydu.
Bilge, ona bir avuç tuzu bir bardak suya döküp karıştırmasını söyledi. Çırak yine suratı asık bir şekilde söyleneni yaptı. Bilge, “Şimdi de o suyu iç” diye emretti. Çırak, önce kaşlarını çattı. Bir bardak tuzlu suyu nasıl isterdi ki ustası? Ama ona olan saygısından, zorlanarak da olsa bardaktan bir yudumladı, almasıyla suyu tükürmesi bir oldu.
“Tadı nasıldı?” diye sordu usta.
“Acı” diye kızgınlıkla cevap verdi çırak.
Usta, anlamlı anlamlı gülümseyerek çırağı bu defa köyün kenarındaki tatlı su gölünün kıyısına ***ürdü. Çırağına aynı şeyi burada da yapmasını, bir avuç tuzu göle atmasını, sonra da gölden su içmesini söyledi.
Çırak söyleneni yaptı, suyu göle atıp gölün tatlı suyundan kana kana içti. O ağzından akan suyu eliyle silerken bilge sordu:
“Bu suyun tadı nasıl peki?”
“Bal gibi tatlı” diye karşılık verdi çırak.
“Tuzu tadını alabildin mi?”
“Hayır.”
Bunun üzerine bilge, suyun yanında di çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve ona ömrü boyunca unutamayacağı şu dersi verdi:
“Evladım! Hayatımızdaki sıkıntılar tuz gibidir, ne azdır ne de çok. Sıkıntıların miktarı hep aynıdır. Ancak, bu sıkıntıların kişiye ne kadar ıstırap vereceği onun neyin içine onulacağına bağlıdır. Bir sıkıntının, ıstırabın olduğunda yapman gereken şey duygularını genişletmektir. Bardak olmayı bırakıp göl olmaya çalışmaktır. O anda gömsen bile, o sıkıntıların sonucundaki güzellikleri görebilmektir.”
Ustası bir gün çırağı tuz almaya gönderdi. Âdeti olduğu üzere, çırak söylene söylene denileni yaptı. Döndüğünde, “Şimdi tuzun ne gereği vardı?” gibisinden bir edayla tuzu ustasının önüne koydu.
Bilge, ona bir avuç tuzu bir bardak suya döküp karıştırmasını söyledi. Çırak yine suratı asık bir şekilde söyleneni yaptı. Bilge, “Şimdi de o suyu iç” diye emretti. Çırak, önce kaşlarını çattı. Bir bardak tuzlu suyu nasıl isterdi ki ustası? Ama ona olan saygısından, zorlanarak da olsa bardaktan bir yudumladı, almasıyla suyu tükürmesi bir oldu.
“Tadı nasıldı?” diye sordu usta.
“Acı” diye kızgınlıkla cevap verdi çırak.
Usta, anlamlı anlamlı gülümseyerek çırağı bu defa köyün kenarındaki tatlı su gölünün kıyısına ***ürdü. Çırağına aynı şeyi burada da yapmasını, bir avuç tuzu göle atmasını, sonra da gölden su içmesini söyledi.
Çırak söyleneni yaptı, suyu göle atıp gölün tatlı suyundan kana kana içti. O ağzından akan suyu eliyle silerken bilge sordu:
“Bu suyun tadı nasıl peki?”
“Bal gibi tatlı” diye karşılık verdi çırak.
“Tuzu tadını alabildin mi?”
“Hayır.”
Bunun üzerine bilge, suyun yanında di çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve ona ömrü boyunca unutamayacağı şu dersi verdi:
“Evladım! Hayatımızdaki sıkıntılar tuz gibidir, ne azdır ne de çok. Sıkıntıların miktarı hep aynıdır. Ancak, bu sıkıntıların kişiye ne kadar ıstırap vereceği onun neyin içine onulacağına bağlıdır. Bir sıkıntının, ıstırabın olduğunda yapman gereken şey duygularını genişletmektir. Bardak olmayı bırakıp göl olmaya çalışmaktır. O anda gömsen bile, o sıkıntıların sonucundaki güzellikleri görebilmektir.”
