İlim tahsil etmek için yolculuğa çıkan kimse, evine dönünceye kadar Allah yolundadır.
(Tirmizî, İlim 2)
(Tirmizî, İlim 2)
Hergün 1 Ayet 1 Hadis-i Şerif .
- Konbuyu başlatan Rèd-Kiit .
- Başlangıç tarihi
Açı doyurun, hastayı ziyaret edin, esirleri hürriyetine kavuşturun.
[Buhari, Mardâ 4, Cihâd 171, Nikâh 71, Ahkâm 23; Ebu Davud, Cenâiz 11]
[Buhari, Mardâ 4, Cihâd 171, Nikâh 71, Ahkâm 23; Ebu Davud, Cenâiz 11]
Rasûlullah (sav) şöyle buyurdu:
Vaktiyle doksan dokuz kişiyi öldürmüş bir adam vardı. Bu zât yeryüzünde en büyük âlimin kim olduğunu soruşturdu. Ona bir râhibi gösterdiler. Bu adam râhibe giderek:
Doksan dokuz adam öldürdüm. Tövbe etsem kabul olur mu? diye sordu. Râhip:
Hayır, kabul olmaz, deyince onu da öldürdü.
Böylece öldürdüğü adamların sayısını yüze tamamladı. Sonra yine yeryüzünde en büyük âlimin kim olduğunu soruşturdu. Ona bir âlimi tavsiye ettiler. Onun yanına giderek:
Yüz kişiyi öldürdüğünü söyledi; tövbesinin kabul olup olmayacağını sordu. Âlim:
Elbette kabul olur. İnsanla tövbe arasına kim girebilir ki! Sen falan yere git. Orada Allah Teâlâya ibadet eden insanlar var. Sen de onlarla birlikte Allaha ibadet et. Sakın memleketine dönme. Zira orası fena bir yerdir, dedi.
Adam, denilen yere gitmek üzere yola çıktı. Yarı yola varınca eceli yetti.
Rahmet melekleriyle azap melekleri o adamı kimin alıp ***üreceği konusunda tartışmaya başladılar. Rahmet melekleri:
O adam tövbe ederek ve kalbiyle Allaha yönelerek yola düştü, dediler.
Azap melekleri ise:
O adam hayatında hiç iyilik yapmadı ki, dediler.
Bu sırada insan kılığına girmiş bir melek çıkageldi. Melekler onu aralarında hakem tayin ettiler.
Hakem olan melek:
Geldiği yerle gittiği yeri ölçün. Hangisine daha yakınsa, adam o tarafa aittir, dedi.
Melekler iki mesâfeyi de ölçtüler. Gitmek istediği yerin daha yakın olduğunu gördüler. Bunun üzerine onu rahmet melekleri alıp ***ürdü.
(Buhârî, Enbiyâ 54; Müslim, Tevbe 46, 47, 48)
Vaktiyle doksan dokuz kişiyi öldürmüş bir adam vardı. Bu zât yeryüzünde en büyük âlimin kim olduğunu soruşturdu. Ona bir râhibi gösterdiler. Bu adam râhibe giderek:
Doksan dokuz adam öldürdüm. Tövbe etsem kabul olur mu? diye sordu. Râhip:
Hayır, kabul olmaz, deyince onu da öldürdü.
Böylece öldürdüğü adamların sayısını yüze tamamladı. Sonra yine yeryüzünde en büyük âlimin kim olduğunu soruşturdu. Ona bir âlimi tavsiye ettiler. Onun yanına giderek:
Yüz kişiyi öldürdüğünü söyledi; tövbesinin kabul olup olmayacağını sordu. Âlim:
Elbette kabul olur. İnsanla tövbe arasına kim girebilir ki! Sen falan yere git. Orada Allah Teâlâya ibadet eden insanlar var. Sen de onlarla birlikte Allaha ibadet et. Sakın memleketine dönme. Zira orası fena bir yerdir, dedi.
Adam, denilen yere gitmek üzere yola çıktı. Yarı yola varınca eceli yetti.
Rahmet melekleriyle azap melekleri o adamı kimin alıp ***üreceği konusunda tartışmaya başladılar. Rahmet melekleri:
O adam tövbe ederek ve kalbiyle Allaha yönelerek yola düştü, dediler.
Azap melekleri ise:
O adam hayatında hiç iyilik yapmadı ki, dediler.
Bu sırada insan kılığına girmiş bir melek çıkageldi. Melekler onu aralarında hakem tayin ettiler.
Hakem olan melek:
Geldiği yerle gittiği yeri ölçün. Hangisine daha yakınsa, adam o tarafa aittir, dedi.
Melekler iki mesâfeyi de ölçtüler. Gitmek istediği yerin daha yakın olduğunu gördüler. Bunun üzerine onu rahmet melekleri alıp ***ürdü.
(Buhârî, Enbiyâ 54; Müslim, Tevbe 46, 47, 48)
.Ey Ebu Zerr! Kardeşini güler yüzle karşılamaktan ibâret de olsa hiçbir iyiliği hor görme. Et satın aldığın veya bir tencere kaynattığın zaman suyunu artır, ondan komşuna bir avuç (kadar da olsa) ver.
[Tirmizî, Et'ime 30]
[Tirmizî, Et'ime 30]
Müslüman kardeşini hor görmesi kişiye kötülük olarak yeter.
(Müslim, Birr 31. Ebû Dâvûd, Edeb 35; Tirmizî, Birr 18; İbni Mâce, Zühd 23)
(Müslim, Birr 31. Ebû Dâvûd, Edeb 35; Tirmizî, Birr 18; İbni Mâce, Zühd 23)
Benim ümmetimin misâli, yağmurun misâli gibidir. Evveli mi daha hayırlıdır, sonu mu daha hayırlıdır bilinmez! (Evveli de hayırlıdır, sonu da hayırlıdır.)
(Tirmizî, Edeb, 81/2869; Ahmed, III, 130)
(Tirmizî, Edeb, 81/2869; Ahmed, III, 130)
Şüphesiz ki sözde ve işde doğruluk hayra ve üstün iyiliğe yöneltir. İyilik de cennete iletir. Kişi doğru söyleye söyleye Allah katında sıddîk (doğrucu) diye kaydedilir. Yalancılık, yoldan çıkmaya (fücur) sürükler. Fücûr da cehenneme ***ürür. Kişi yalancılığı meslek edinince Allah katında çok yalancı (kezzâb) diye yazılır.
(Buhâri, Edeb 69; Müslim, Birr 103-105.)
(Buhâri, Edeb 69; Müslim, Birr 103-105.)
İhsan, Allaha onu görüyormuşsun gibi kulluk etmendir. Sen onu görmüyorsan da O seni mutlaka görüyor.
(Müslim, Îmân 1, 5; Buhârî, Îmân 37)
(Müslim, Îmân 1, 5; Buhârî, Îmân 37)
Nerede olsanız, O sizinle beraberdir. Allah yaptıklarınızı görür.
(Hadîd, 4)
(Hadîd, 4)
Peygamberimiz en çok şöyle duâ ederdi: Ey kalbleri değiştiren (Allahım)! Benim kalbimi dînin üzere sâbit kıl!
(Hadîs-i ŞerifTirmizî)
(Hadîs-i ŞerifTirmizî)
''Sabrederek ve namaz kılarak (Allahtan) yardım dileyin. Şüphesiz namaz, Allaha derinden saygı duyanlardan başkasına ağır gelir.
(Bakara,45)
(Bakara,45)
İyi arkadaşla kötü arkadaşın misâli, misk taşıyanla ateş körüğü çeken insanlar gibidir. Misk sahibi ya sana kokusundan verir veya sen ondan satın alırsın. Körük çekene gelince ya elbiseni yakar yahut da sen onun pis kokusunu alırsın.
[Buhârî, Büyû 38; Zebâih 31; Müslim, Birr 146]
[Buhârî, Büyû 38; Zebâih 31; Müslim, Birr 146]
Tefekkür gibi ibâdet yoktur.
(Ali el-Müttakî, Kenzül-Ummâl, XVI, 121)
(Ali el-Müttakî, Kenzül-Ummâl, XVI, 121)
Âlimin âbide üstünlüğü, benim sizin en aşağı derecede olanınıza üstünlüğüm gibidir. Şüphesiz ki Allah, melekleri, gök ve yer ehli, hatta yuvasındaki karınca ve balıklar bile insanlara hayrı öğretenlere dua ederler.
(Tirmizî, İlim 19)
(Tirmizî, İlim 19)
Yedi (engelleyici) şey(gelme)den önce iyi işler yapmakta acele ediniz. Yoksa gerçekten siz, unutturan fakirlik, azdıran zenginlik, (her şeyi) bozup perişan eden hastalık, saçma-sapan konuşturan ihtiyarlık, ansızın geliveren ölüm, gelmesi beklenen şeylerin en şerlisi Deccâl, belâsı en müthiş ve en acı olan kıyametten başka bir şey mi beklediğinizi sanıyorsunuz?
(Tirmizî, Zühd 3)
(Tirmizî, Zühd 3)
İnsanların en hayırlısı, insanlara faydalı olandır.
(Beyhakî, Şuab, VI, 117; İbn-i Hacer, Metâlib, I, 264)
(Beyhakî, Şuab, VI, 117; İbn-i Hacer, Metâlib, I, 264)
Biriniz kardeşini (Allah için) seviyorsa ona sevdiğini söylesin.
[Ebû Dâvud, Edeb 122; Tirmizî, Zühd 54]
[Ebû Dâvud, Edeb 122; Tirmizî, Zühd 54]
O, geceyi, gündüzü, güneşi ve ayı sizin hizmetinize verdi. Bütün yıldızlar da Onun emri ile sizin hizmetinize verilmiştir. Şüphesiz bunlarda aklını kullanan bir millet için ibretler vardır.
{ Nahl, 16 / 12 }
{ Nahl, 16 / 12 }
