şin başka iklimleri aydınlatmaya,başka gönülleri ısıtmaya gittiği şu saatlerde kağı
BİR KO
BİR KOMANDO SUBAYI' NIN KALEMİNDEN
.......ili kırsalında teröristlerin dur ihtarına
ateşle karşılık
vermesi
sonucu çıkan çatışmada...güvenli görevlisi şehit
oldu.
Ya da
.........ilinde devriye görevini yerine getiren
.....aracına açılan
ateş
sonucu..güvenlik görevlisi şehit oldu.
Ya da
.........ili kırsalında teröristlerce döşenen
mayının patlaması
sonucu...asker
yaralandı..
Bu nasıl başlar biliyor musunuz?
Hava o kadar sıcaktır ki beyninizdeki sıvının
buharlaşıp uçtuğunu
düşünürsünüz. Oluştuğu anda kuruyup giden ter
damlacıklarından
geriye
kalan tuzlar yüzünüzün ve hatta elbisenizin her
yanını kaplamıştır.
Avucunuzun içindeki ter, yüzünüzdeki gibi kolay
kurumadığı için
elinizdeki tüfeğinizin ****l kısmı avucunuzun
içinde vıcık, vıcık
oynar.
Ter ile ıslanan çeliğin kokusu avucunuzun içine
ve elinizi
sürdüğünüz
her
yere siner.
Önünüzde yürüyen adamın, ayağının kuru toprakla
her temas
edişinde
çıkan toz, ağzınızın kupkuru olmasına ve zor nefes
almanıza sebep
olur.
Sırt çantanızın askı kayışları yüzünden
omuzlarınızı
hissetmezsiniz.
Kült
ağrıları ancak çantayı sırtınızdan
çıkardığınızda fark edersiniz.
Bastığınız her taş parçası, her çalı ve bir
ayağınızın
kaplayabildiği
her
yeryüzü parçasından çıkan sesi duyarsınız.
Yürüdüğünüz yerdeki her Ağustos böceğinin
sesini, dallardaki
kuşları, yüzünüzün etrafında ürkütücü devriye
uçuşları yapan
arıların kanat seslerini, ağzınıza ve yüzünüze
ya da herhangi bir
yerinizdeki küçük yaraların üzerine konmaya
çalışan sineklerin
vızıltılarını, ayağınızı bastığınız yerden
havalanan yeşil
çekirgenin küçücük cüssesine rağmen çıkardığı
tok kanat sesini en
ince
ayrıntısına kadar duyarsınız.
Sonra, kendi teçhizatınızın ve önünüzdeki
arkadaşınızın ve
arkanızdaki arkadaşınızın teçhizatlarının
çıkardığı düzensiz
seslerin her birini
ayrı
ayrı duyarsınız.
Ve aynı anda önünüzdeki arkadaşınızın nefes
alışlarını
duyarsınız,
öksürmesini ve hapşırmasını da duyarsınız.
Telsizinizden çıkan seslerin ve cızırtıların her
biri ayrı ayrı
katılır
bu senfoniye.
Ter ve tozun birleşmesinden oluşan kaygan çamur,
postalın
içindeki
tüm ayağınızı kaplamıştır, çoraplar önce su
toplayıp sonra
patlayan
yerlere
adeta bir deri gibi yapışmıştır.
En çok yapmak istediğiniz şey ayaklarınızı
yıkayıp, çoraplarınızı
değiştirmektir. Ama bu çok büyük bir lükstür o
anda.
Çünkü...
Çünkü hangi çalının dibinde, hangi kayanın
arkasında sizi
beklediğini bilmediğiniz ihaneti arayıp bulmanız
ve yok etmeniz
gerekmektedir.
Bütün masumların hayatı ve huzuru size emanet
diye, öğretmenler
bayrak direğine asılmasın diye, kundaktaki
bebekler
kurşunlanmasın
diye, binlerce yıllık emanete halel gelmesin
diye kahpeliği ve
ihaneti yok etmeniz gerekmektedir.
Çünkü bunun için bayrağın, silahın, namusun ve
şerefin üzerine
yemin etmişsinizdir.
Çünkü önemli olan ayağınız değil, ülkeniz,
bayrağınız ve
onurunuzdur.
İşte bu yüzden lükstür ayak yıkamak, çorap
değiştirmek. İşte bu
yüzden senfoniye dönüşmüştür bütün o düzensiz
sesler güruhu.
Sonra!..
Sonra birden tüm sesler kesilir, bıçağın dalı
kestiği gibi,
makasın kâğıdı, pensenin bir hoparlör kablosunu
kestiği gibi...
Bir
anda...
Kuşların sesleri, arıların ve sineklerin
vızıltıları, çekirgenin
kanat sesleri hepsi bir anda biter.
Gözlerinizi açtığınızda önünüzdeki arkadaşınızı
değil, gökyüzünü
görürsünüz, yere düşmüş olduğunuzu anlamanız
birkaç saniye sürer.
Tek hissettiğiniz kesif bir barut ve yanık et
kokusudur,
yüzünüzün
toprak
parçalarıyla kaplandığını fark edersiniz,
temizlemek için
çalışmazsınız.
Arkadaşlarınızın bağırarak koşuşturduğunu görür
ama kulağınızdaki
çınlama ve uğultudan seslerini duyamazsınız. Sesleri
yavaş yavaş
duymaya
başladığınızda ayağa kalkmaya çalışırsınız ama
başaramazsınız.
Yine birkaç saniye sonra arkadaşlarınızın
sesleri arasında
"mayın"
kelimesini ayırt eder ve kalkmaya çalıştığınızda
ayağınızdaki
yoğun ağrıyı fark edersiniz.
Ayağınız yoktur ama yine de ağrıdığını
hissedersiniz.
Ne olduğunu anlamak için baktığınızda ise
parçalanmış
pantolonunuzun
ve kopmuş ayağınızın farkına varırsınız. İşte her
şey o anda başlar.
Avazınız çıktığı kadar bağırırsınız. Sonra,
nefesiniz biter.
Sonra, yeniden nefes alırsınız ve yeniden
bağırmaya başlarsınız.
Sonra yine nefesiniz biter ve yeniden, yeniden
ve yine...
Yanınıza ilk gelen arkadaşınız size, "fazla bir
şey yok, sadece
küçük
bir
yara" gibi telkinlerde bulunur. Ama siz
arkadaşınız konuşurken
de,
helikopterle hastaneye ***ürülürken de artık bir
ayağınızın
olmadığını biliyorsunuzdur. Hep bir soru çınlar
kafanızın içinde
"neden ben,
neden
ben, neden ben ?"
Hastanede geçen aylar, tedavi ve terapilerde
geçen yıllar
sonunda,
dizkapağınızın on iki santim altından takılı
olan ve her akşam
yatarken
veya banyoya girerken çıkarıp kenara koyduğunuz
takma bacak artık
bir uzvunuz olmuştur.
Ama bunun önemi yoktur çünkü bu fedakârlığınız
sayesinde vatan
var
olacaktır. Sizin bir bacağınızın ne önemi vardır
ki!
Artık koşamayacak olmanızın, yazın herkes gibi
havuza, denize
giremeyecek olmanızın da hiç önemi yoktur. Vatan sağ
olsun yeter.
Sonra birilerinin, sizin ödediğiniz vergilerle
Fransız
televizyonlarında,
uğruna yarım kaldığınız vatan hudutlarını hiçe
sayan programlara
finans
sağladığını okursunuz. Aynı dillerin bundan
pişmanlık
duymadıklarını söylediklerini de okursunuz.
Pamuk'ları, Dink'leri, okursunuz, Bizans
******yum diyenleri
duyar,
Ali
Kemallere tanık olursunuz, "koçlar gibi
satanları"görürsünüz. .
Türk Bayraklarının yakıldığını, görürsünüz.
Başlarına çuvallar
geçirilip
aşağılanarak elleri arkalarından bağlanan Türk
askerlerini
görürsünüz.
Bu aşağılanmaya cevap verecek tankların motor
seslerini,
helikopterlerin kanat seslerini, piyadelerin intikam
yeminlerini
duymayı beklersiniz ama duyamazsınız.
Onun yerine hainlerin cesetlerinin üstüne
örtülen çaputlara
"bayrak"
diyenleri görürsünüz, "uçaklarını çek", "valiyi
çek" diyen
başkanları
ve
karşılarında kekeleyen riyaseti görürsünüz.
Yok, yok bu da yetmez. Askere, polise, öğretmene
ateş eden, yol
kesip soygun yapan, köy yakan, okul yıkan, mayın
döşeyen
teröristlerin
sadece
"ben bir şey yapmadım" demelerinin esas kabul
edilip, "suçsuz"
sıfatıyla
serbest bırakıldığını görürsünüz.
Susanları, konuşması gerektiği halde susanları
görürsünüz,
konuşanlar
her konuştuğunda, kekeleyenler her kekelediğinde ve
susanlar her
sustuğunda siz yeniden vurulursunuz, yeniden
ölürsünüz her defasında.
Gövdenizden o toprağa akan kan, bu defa içinize
akar,
inandıklarınıza, uğrunda savaşarak kendi
kanınızı akıtmak
pahasına
tertemiz tuttuğunuz değerlerinize akar.
Sizin kaya arkalarında, çalı diplerinde
aradığınız ihanet gelir
aklınıza,
o mayınları yerleştiren eller gelir. Sorgulamaya
başlarsınız:
"Biz
bu ihaneti doğru yerde mi aradık, kuyruğunda
dolaştığımız yılanın
başı,
hep
gözümüzün önünde miydi yoksa?"diye sorarsınız
kendinize.
Onlara verilen maaş'ın sizin vergilerinizden
ödendiğini, içinize
sindiremezsiniz, uykularınız kaçar, neden bu
vatanı sizin kadar
sevmediklerini düşünürsünüz.
Bu vatan onların da vatanıCANIM FEDA"
MANDO SUBAYI' NIN KALEMİNDEN
.......ili kırsalında teröristlerin dur ihtarına
ateşle karşılık
vermesi
sonucu çıkan çatışmada...güvenli görevlisi şehit
oldu.
Ya da
.........ilinde devriye görevini yerine getiren
.....aracına açılan
ateş
sonucu..güvenlik görevlisi şehit oldu.
Ya da
.........ili kırsalında teröristlerce döşenen
mayının patlaması
sonucu...asker
yaralandı..
Bu nasıl başlar biliyor musunuz?
Hava o kadar sıcaktır ki beyninizdeki sıvının
buharlaşıp uçtuğunu
düşünürsünüz. Oluştuğu anda kuruyup giden ter
damlacıklarından
geriye
kalan tuzlar yüzünüzün ve hatta elbisenizin her
yanını kaplamıştır.
Avucunuzun içindeki ter, yüzünüzdeki gibi kolay
kurumadığı için
elinizdeki tüfeğinizin ****l kısmı avucunuzun
içinde vıcık, vıcık
oynar.
Ter ile ıslanan çeliğin kokusu avucunuzun içine
ve elinizi
sürdüğünüz
her
yere siner.
Önünüzde yürüyen adamın, ayağının kuru toprakla
her temas
edişinde
çıkan toz, ağzınızın kupkuru olmasına ve zor nefes
almanıza sebep
olur.
Sırt çantanızın askı kayışları yüzünden
omuzlarınızı
hissetmezsiniz.
Kült
ağrıları ancak çantayı sırtınızdan
çıkardığınızda fark edersiniz.
Bastığınız her taş parçası, her çalı ve bir
ayağınızın
kaplayabildiği
her
yeryüzü parçasından çıkan sesi duyarsınız.
Yürüdüğünüz yerdeki her Ağustos böceğinin
sesini, dallardaki
kuşları, yüzünüzün etrafında ürkütücü devriye
uçuşları yapan
arıların kanat seslerini, ağzınıza ve yüzünüze
ya da herhangi bir
yerinizdeki küçük yaraların üzerine konmaya
çalışan sineklerin
vızıltılarını, ayağınızı bastığınız yerden
havalanan yeşil
çekirgenin küçücük cüssesine rağmen çıkardığı
tok kanat sesini en
ince
ayrıntısına kadar duyarsınız.
Sonra, kendi teçhizatınızın ve önünüzdeki
arkadaşınızın ve
arkanızdaki arkadaşınızın teçhizatlarının
çıkardığı düzensiz
seslerin her birini
ayrı
ayrı duyarsınız.
Ve aynı anda önünüzdeki arkadaşınızın nefes
alışlarını
duyarsınız,
öksürmesini ve hapşırmasını da duyarsınız.
Telsizinizden çıkan seslerin ve cızırtıların her
biri ayrı ayrı
katılır
bu senfoniye.
Ter ve tozun birleşmesinden oluşan kaygan çamur,
postalın
içindeki
tüm ayağınızı kaplamıştır, çoraplar önce su
toplayıp sonra
patlayan
yerlere
adeta bir deri gibi yapışmıştır.
En çok yapmak istediğiniz şey ayaklarınızı
yıkayıp, çoraplarınızı
değiştirmektir. Ama bu çok büyük bir lükstür o
anda.
Çünkü...
Çünkü hangi çalının dibinde, hangi kayanın
arkasında sizi
beklediğini bilmediğiniz ihaneti arayıp bulmanız
ve yok etmeniz
gerekmektedir.
Bütün masumların hayatı ve huzuru size emanet
diye, öğretmenler
bayrak direğine asılmasın diye, kundaktaki
bebekler
kurşunlanmasın
diye, binlerce yıllık emanete halel gelmesin
diye kahpeliği ve
ihaneti yok etmeniz gerekmektedir.
Çünkü bunun için bayrağın, silahın, namusun ve
şerefin üzerine
yemin etmişsinizdir.
Çünkü önemli olan ayağınız değil, ülkeniz,
bayrağınız ve
onurunuzdur.
İşte bu yüzden lükstür ayak yıkamak, çorap
değiştirmek. İşte bu
yüzden senfoniye dönüşmüştür bütün o düzensiz
sesler güruhu.
Sonra!..
Sonra birden tüm sesler kesilir, bıçağın dalı
kestiği gibi,
makasın kâğıdı, pensenin bir hoparlör kablosunu
kestiği gibi...
Bir
anda...
Kuşların sesleri, arıların ve sineklerin
vızıltıları, çekirgenin
kanat sesleri hepsi bir anda biter.
Gözlerinizi açtığınızda önünüzdeki arkadaşınızı
değil, gökyüzünü
görürsünüz, yere düşmüş olduğunuzu anlamanız
birkaç saniye sürer.
Tek hissettiğiniz kesif bir barut ve yanık et
kokusudur,
yüzünüzün
toprak
parçalarıyla kaplandığını fark edersiniz,
temizlemek için
çalışmazsınız.
Arkadaşlarınızın bağırarak koşuşturduğunu görür
ama kulağınızdaki
çınlama ve uğultudan seslerini duyamazsınız. Sesleri
yavaş yavaş
duymaya
başladığınızda ayağa kalkmaya çalışırsınız ama
başaramazsınız.
Yine birkaç saniye sonra arkadaşlarınızın
sesleri arasında
"mayın"
kelimesini ayırt eder ve kalkmaya çalıştığınızda
ayağınızdaki
yoğun ağrıyı fark edersiniz.
Ayağınız yoktur ama yine de ağrıdığını
hissedersiniz.
Ne olduğunu anlamak için baktığınızda ise
parçalanmış
pantolonunuzun
ve kopmuş ayağınızın farkına varırsınız. İşte her
şey o anda başlar.
Avazınız çıktığı kadar bağırırsınız. Sonra,
nefesiniz biter.
Sonra, yeniden nefes alırsınız ve yeniden
bağırmaya başlarsınız.
Sonra yine nefesiniz biter ve yeniden, yeniden
ve yine...
Yanınıza ilk gelen arkadaşınız size, "fazla bir
şey yok, sadece
küçük
bir
yara" gibi telkinlerde bulunur. Ama siz
arkadaşınız konuşurken
de,
helikopterle hastaneye ***ürülürken de artık bir
ayağınızın
olmadığını biliyorsunuzdur. Hep bir soru çınlar
kafanızın içinde
"neden ben,
neden
ben, neden ben ?"
Hastanede geçen aylar, tedavi ve terapilerde
geçen yıllar
sonunda,
dizkapağınızın on iki santim altından takılı
olan ve her akşam
yatarken
veya banyoya girerken çıkarıp kenara koyduğunuz
takma bacak artık
bir uzvunuz olmuştur.
Ama bunun önemi yoktur çünkü bu fedakârlığınız
sayesinde vatan
var
olacaktır. Sizin bir bacağınızın ne önemi vardır
ki!
Artık koşamayacak olmanızın, yazın herkes gibi
havuza, denize
giremeyecek olmanızın da hiç önemi yoktur. Vatan sağ
olsun yeter.
Sonra birilerinin, sizin ödediğiniz vergilerle
Fransız
televizyonlarında,
uğruna yarım kaldığınız vatan hudutlarını hiçe
sayan programlara
finans
sağladığını okursunuz. Aynı dillerin bundan
pişmanlık
duymadıklarını söylediklerini de okursunuz.
Pamuk'ları, Dink'leri, okursunuz, Bizans
******yum diyenleri
duyar,
Ali
Kemallere tanık olursunuz, "koçlar gibi
satanları"görürsünüz. .
Türk Bayraklarının yakıldığını, görürsünüz.
Başlarına çuvallar
geçirilip
aşağılanarak elleri arkalarından bağlanan Türk
askerlerini
görürsünüz.
Bu aşağılanmaya cevap verecek tankların motor
seslerini,
helikopterlerin kanat seslerini, piyadelerin intikam
yeminlerini
duymayı beklersiniz ama duyamazsınız.
Onun yerine hainlerin cesetlerinin üstüne
örtülen çaputlara
"bayrak"
diyenleri görürsünüz, "uçaklarını çek", "valiyi
çek" diyen
başkanları
ve
karşılarında kekeleyen riyaseti görürsünüz.
Yok, yok bu da yetmez. Askere, polise, öğretmene
ateş eden, yol
kesip soygun yapan, köy yakan, okul yıkan, mayın
döşeyen
teröristlerin
sadece
"ben bir şey yapmadım" demelerinin esas kabul
edilip, "suçsuz"
sıfatıyla
serbest bırakıldığını görürsünüz.
Susanları, konuşması gerektiği halde susanları
görürsünüz,
konuşanlar
her konuştuğunda, kekeleyenler her kekelediğinde ve
susanlar her
sustuğunda siz yeniden vurulursunuz, yeniden
ölürsünüz her defasında.
Gövdenizden o toprağa akan kan, bu defa içinize
akar,
inandıklarınıza, uğrunda savaşarak kendi
kanınızı akıtmak
pahasına
tertemiz tuttuğunuz değerlerinize akar.
Sizin kaya arkalarında, çalı diplerinde
aradığınız ihanet gelir
aklınıza,
o mayınları yerleştiren eller gelir. Sorgulamaya
başlarsınız:
"Biz
bu ihaneti doğru yerde mi aradık, kuyruğunda
dolaştığımız yılanın
başı,
hep
gözümüzün önünde miydi yoksa?"diye sorarsınız
kendinize.
Onlara verilen maaş'ın sizin vergilerinizden
ödendiğini, içinize
sindiremezsiniz, uykularınız kaçar, neden bu
vatanı sizin kadar
sevmediklerini düşünürsünüz.
Bu vatan onların da vatanı değil mi?
Onlar da, tıpkı benim gibi namusun ve şerefin
üstüne yemin etmedi
mi?
diye sorarsınız kendi kendinize.
Sinirlenirsiniz, üzülürsünüz, on beş yaşında bir
askeri okul
öğrencisi iken her adımda söylediğiniz,
beyninize ve yüreğinize
nakşettiğiniz sözler gelir aklınıza": VATAN,
SANA CANIM FEDA"
Geri kalan tüm hayatınızın ilk beş dakikası,
böyle başlayacak
işte
ve hayatınız böyle devam edecektir. Son
nefesinize kadar
savaşacaksınız ihanetle, her şeye ve herkese
rağmen, bu yolda
ölene ya da bu ihaneti bitirene kadar.
Siz diyorum, çünkü bu vatan için bedel ödeyen
insanların neler
yaşadığını, neler hissettiğini, size rağmen ve
sizin için neler
yaptıklarını, neler yapabileceklerini bilin
istiyorum. Okuduğunuz
ya
da
televizyonda duyduğunuzdan daha fazladır
yaşananlar.
Yani aslında gazetelerin iç sayfalarındaki,
minicik karelerde
okuduğunuz;
"...ili kırsalında teröristlerce döşenen mayının
patlaması
sonucu,
bir güvenlik görevlisi yaralandı!" haberi
aslında o kadar da kısa
değildir.
Sizin, daha okuduğunuz gazetenin arka sayfasına
geçerken
unuttuğunuz,
falanca mankenin otel odası maceralarına, ya da
uyuşturucu komasından
ölen oğluna "şehit" deyip Türk bayrağı örten kadının
haberine
ayırdığınızdan daha uzun zaman ayırmadığınız bu
küçük haber,
birileri için bir ömür boyu sürecek ve asla
unutulmayacaktır.
Ve siz unuttuktan sonra da başka birileri, "ne
için?" dendiğinde
"vatan
için" diyecekleri fedakârlıklarını size rağmen
yapmaya devam
edeceklerdir.
Sizin uyuşmuşluğunuza, duyarsızlığınıza rağmen,
sizin
rahatlığınıza, sizin vicdanlarınıza rağmen bu
kahramanca
fedakârlıklar ve bu ilk beş dakikalar yaşanmaya
devam edecektir.
Asla unutmayınız başınızın üstündeki egemenlik
örtüsünün
payandası
kopan bacaklar, bedeli ise size rağmen bu vatan için
akan kanlar,
feda
edilen canlar, sıcak yuvalarını, babalarının
yüzlerini unutan küçücük
çocuklarını düşünmeden vakfedilen hayatlardır.
Ne kadarını anlayabilirsiniz veya anlamak sizin
umurunuzda mı
bilmiyorum,
ama birileri bunları yaşadı, birileri hala
yaşıyor ve emin olun
yaşlı dünya döndükçe, Türk vatanı ve Türk
Bayrağı için birileri
daha tüm bunları yaşayacak.
Gördüğünüz gibi size bir hayli uzak bir yaşam
biçimi bu.
Masalarda
oturup "aydınca" sohbetler etmeye hiç benzemiyor
değil mi?
Bir an için bile olsa kendinizi onların yerine
koyasınız diye
"siz"
diyerek yazdım, sizin onlardan biri
olamayacağınızı biliyorum.
"Siz" kim misiniz?
Siz kendinizi çok iyi biliyorsunuz!
Biz de, biz de sizi çok iyi biliyoruz.
"Siz" de bilin ki biz asla unutmayacağız.
"VATAN SANA CANIM FEDA"
dı,kalemi elime alıp,seninle dertleşmek,yalnızca sana yazmak ve yalnızca seni özlemek geliyor içimden.Sana yazmak.''Sana seni Yazmak''
Seni ve yüreğimde anlam bulan duyguları...Sana ait yüreğimin derinliklerinden kopup gelen artçı şokları anlatmak ve toprağı alnından öperken yağmur taneleri,tüm banliğimle sana yağmak istiyorum...
Bu gece dudaklarımdan dökülen her kelimede sen varsın ve yine sen varsın yarım kalan sevdamın eksik taraflarında.Bomboş ve sessiz kaldırımlarda yürürken seni haykırıyorum sensizliğin inadına! Bu sensizlik gecesinde sevdamın en ücra köşelerine seni yazıyorum.
Bu gece gene yağmur yağıyor.Yağmur yağıyor gönlümün sensizlikle yanan her yerine.Yağsın,yağsın ki saklasın sensizliğimde döktüğüm gözyaşlarımı!Ve yine saklasın sensiz geçen bomboş hayatı...
İşte seni haykırıyorum sensizliğe alışamamış yüreğime,işte seni yazıyorum!!!
Bu gece gene yağmur yağıyor.Senyoksun oysa biliyorum ve üşüyorum sensiz kaldığım saatlerde. Gözyaşlarımı efkarıma kattım bu gece. Sevdamı,umudumu ve seni kızgın bir sel gibi kalbime akıttım.
Bu gece yağmurla beraber gözyaşlarım yağıyor ve ismini yazıyor sensizliğin acısı ile kıvranan kaldırımlara.Süzülen her damlada sen vardın ve yine sen vardın gecenin en karanlık anında. o,doya doya bakamadığım gözlerin,gözlerimin içine bir kez daha değseydi ve tebessümünden bir gül açsaydı yanaklarında,yetmez miydi? Bir bakışın bir ömüre değmez miydi?
İsmini kazıdığım kaldırımlara sanki sen yağıyorsun yağmurla birlikte ve sevgin yağıyor yüreğime...Yalnız ve bomboş odamda sen varsın hala.Hala sensizliğim duruyor yanı başımda...
Bu gece gözyaşlarım yağıyor sensizliğimle birlikte kaldırımlara.Seni arıyorum,erimekteyim...Karanlık geceye inat ay gökyüzünde...
Ve gökyüzü yüreğimde.......
ç kız yine acılar içinde odasında yatıyordu. Henuz hayatının baharında ölümle yüz yüzeydi. Babası onu kurtarmak için gazetelere ilan vermiş, para teklif etmişti. Ama onun kalbinin teklemesi değil, kalbinin içindeki sızı ilgilendiriyordu. Sevdiği aklına geldi bir damla yaş daha döküldü gözlerinden. Ayrıldıklarından beri tam beş çile dolu yıl geçmişti. Aslında sevgilerinin arasına o kahrolası para girmişti. Hatırlıyorduda sevdiği ona birkeresinde:
- Ben zengin değilim belki ama seni seven bir kalbim var. Sana sadece onu verebilirim, demişti.
Zaten sevgiye muhtaç birisi başka ne isteyebilirdiki. Kendisini sevmesi yeterdi.O en çok Saçlarının dökülmesine üzülüyordu. Çünkü sevdiği öpmüş koklamıştı saçlarını. Her dökülen saç yüreğine bir hançer olup saplanıyordu. Şimdi tek isteği sevdiğinin son anlarında yanında olmasıydı. Ne olurdu onu birkez daha görebilse, onu birkez daha koklayabilse.Bu düşünceler arasında uykuya daldı.
Babası heyecanlı bir şekilde kızının odasına girdi. " Müjde kızım,kalp bulundu " dediğinde kızının bir peri güzellliğinde, sevdiğinin özleminden ıslanmış yüzüne baktı ve çıktı odadan...
Genç kız, bir hafta sonra kendine geldiğinde sanki başka bir dünyadaydı. İçinde acaip bir his vardı. Sanki bu dünya ona çok farklı gelmişti. Aklına yine sevdiği geldi. Kalbi eskisinden daha hızlı atmaya başladı. Kalbi değişmişti ama sevdiğini eskisinden daha çok sever olmuştu.
Bir gece ansızın uyandı uykusundan kalbi çok hızlı atıyordu. Bu durum sürekli böyle devam etti.Doktora gitti, durumunu anlattı. doktor:
- Bir aya kalmaz geçer, demişti.
Ama aradan aylar geçmesine rağmen durum aynıydı.
Birgün bahçeye çıktı Çiçekleri seviyordu. Kırmızı güllerin yanına gitti. Kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. En çok kırmızı gülleri severdi. Çünkü sevdiği ona benzediğini söylerdi hep. Birden kapı çaldı. Kapıyı açtı kimse yoktu. Yere baktı bir mektup vardı ve onaydı. Mektubu açtı ve kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. Bu onun kokusuydu. Koltuğuna zarzor oturabildi. Zarfın içinden mektubu titreyen ellerle çıkardı ve okumaya başladı :
" Sevdiğim, bugün sevdamızın altıncı yılı. Seni hep sevdim. Seninle ayrılmak zorunda kaldığımızdan beri, bir kalbe iki sevginin sığmayacağını bildiğimden ne birini sevdim ne de evlendim. Her günüm çile ve azapla geçti. Hergün sana şiirler yazdım, hergün şiirlerimi okudum ve hergün ağladım. Tam beş yıl boyunca hergün yazdım, okudum, ağladım. Birgün önüme bir fırsat çıktı. Bu fırsatı reddedip kendime daha fazla haksızlık edemezdim. Belki seni unuturum diye senden çok uzaklara gittim. Ama şimdi seni daha çok özlüyorum. Her gece yanına geliyorum o masum yüzünü okşuyor yanaklarına öpücükler konduruyorum, sen uyanıyorsun benim geldiğimi anladığını sanıyorum ama sen o tatlı uykuna geri dönüyorsun. Sevdiğim hep ben geldim senin yanına artık sen gel olurmu. Kırmızı güllerimize iyi bak. Ve artık unutma içinde seni senden daha çok seven bir kalbin var artık. Ona iyi bak olurmu. Kırmızı güllere ve kalbimize iyi bak. Seni yanıma gelene kadar bekleyeceğim sevdiğim Hoşçakal..."
__________________
BİR KO
BİR KOMANDO SUBAYI' NIN KALEMİNDEN
.......ili kırsalında teröristlerin dur ihtarına
ateşle karşılık
vermesi
sonucu çıkan çatışmada...güvenli görevlisi şehit
oldu.
Ya da
.........ilinde devriye görevini yerine getiren
.....aracına açılan
ateş
sonucu..güvenlik görevlisi şehit oldu.
Ya da
.........ili kırsalında teröristlerce döşenen
mayının patlaması
sonucu...asker
yaralandı..
Bu nasıl başlar biliyor musunuz?
Hava o kadar sıcaktır ki beyninizdeki sıvının
buharlaşıp uçtuğunu
düşünürsünüz. Oluştuğu anda kuruyup giden ter
damlacıklarından
geriye
kalan tuzlar yüzünüzün ve hatta elbisenizin her
yanını kaplamıştır.
Avucunuzun içindeki ter, yüzünüzdeki gibi kolay
kurumadığı için
elinizdeki tüfeğinizin ****l kısmı avucunuzun
içinde vıcık, vıcık
oynar.
Ter ile ıslanan çeliğin kokusu avucunuzun içine
ve elinizi
sürdüğünüz
her
yere siner.
Önünüzde yürüyen adamın, ayağının kuru toprakla
her temas
edişinde
çıkan toz, ağzınızın kupkuru olmasına ve zor nefes
almanıza sebep
olur.
Sırt çantanızın askı kayışları yüzünden
omuzlarınızı
hissetmezsiniz.
Kült
ağrıları ancak çantayı sırtınızdan
çıkardığınızda fark edersiniz.
Bastığınız her taş parçası, her çalı ve bir
ayağınızın
kaplayabildiği
her
yeryüzü parçasından çıkan sesi duyarsınız.
Yürüdüğünüz yerdeki her Ağustos böceğinin
sesini, dallardaki
kuşları, yüzünüzün etrafında ürkütücü devriye
uçuşları yapan
arıların kanat seslerini, ağzınıza ve yüzünüze
ya da herhangi bir
yerinizdeki küçük yaraların üzerine konmaya
çalışan sineklerin
vızıltılarını, ayağınızı bastığınız yerden
havalanan yeşil
çekirgenin küçücük cüssesine rağmen çıkardığı
tok kanat sesini en
ince
ayrıntısına kadar duyarsınız.
Sonra, kendi teçhizatınızın ve önünüzdeki
arkadaşınızın ve
arkanızdaki arkadaşınızın teçhizatlarının
çıkardığı düzensiz
seslerin her birini
ayrı
ayrı duyarsınız.
Ve aynı anda önünüzdeki arkadaşınızın nefes
alışlarını
duyarsınız,
öksürmesini ve hapşırmasını da duyarsınız.
Telsizinizden çıkan seslerin ve cızırtıların her
biri ayrı ayrı
katılır
bu senfoniye.
Ter ve tozun birleşmesinden oluşan kaygan çamur,
postalın
içindeki
tüm ayağınızı kaplamıştır, çoraplar önce su
toplayıp sonra
patlayan
yerlere
adeta bir deri gibi yapışmıştır.
En çok yapmak istediğiniz şey ayaklarınızı
yıkayıp, çoraplarınızı
değiştirmektir. Ama bu çok büyük bir lükstür o
anda.
Çünkü...
Çünkü hangi çalının dibinde, hangi kayanın
arkasında sizi
beklediğini bilmediğiniz ihaneti arayıp bulmanız
ve yok etmeniz
gerekmektedir.
Bütün masumların hayatı ve huzuru size emanet
diye, öğretmenler
bayrak direğine asılmasın diye, kundaktaki
bebekler
kurşunlanmasın
diye, binlerce yıllık emanete halel gelmesin
diye kahpeliği ve
ihaneti yok etmeniz gerekmektedir.
Çünkü bunun için bayrağın, silahın, namusun ve
şerefin üzerine
yemin etmişsinizdir.
Çünkü önemli olan ayağınız değil, ülkeniz,
bayrağınız ve
onurunuzdur.
İşte bu yüzden lükstür ayak yıkamak, çorap
değiştirmek. İşte bu
yüzden senfoniye dönüşmüştür bütün o düzensiz
sesler güruhu.
Sonra!..
Sonra birden tüm sesler kesilir, bıçağın dalı
kestiği gibi,
makasın kâğıdı, pensenin bir hoparlör kablosunu
kestiği gibi...
Bir
anda...
Kuşların sesleri, arıların ve sineklerin
vızıltıları, çekirgenin
kanat sesleri hepsi bir anda biter.
Gözlerinizi açtığınızda önünüzdeki arkadaşınızı
değil, gökyüzünü
görürsünüz, yere düşmüş olduğunuzu anlamanız
birkaç saniye sürer.
Tek hissettiğiniz kesif bir barut ve yanık et
kokusudur,
yüzünüzün
toprak
parçalarıyla kaplandığını fark edersiniz,
temizlemek için
çalışmazsınız.
Arkadaşlarınızın bağırarak koşuşturduğunu görür
ama kulağınızdaki
çınlama ve uğultudan seslerini duyamazsınız. Sesleri
yavaş yavaş
duymaya
başladığınızda ayağa kalkmaya çalışırsınız ama
başaramazsınız.
Yine birkaç saniye sonra arkadaşlarınızın
sesleri arasında
"mayın"
kelimesini ayırt eder ve kalkmaya çalıştığınızda
ayağınızdaki
yoğun ağrıyı fark edersiniz.
Ayağınız yoktur ama yine de ağrıdığını
hissedersiniz.
Ne olduğunu anlamak için baktığınızda ise
parçalanmış
pantolonunuzun
ve kopmuş ayağınızın farkına varırsınız. İşte her
şey o anda başlar.
Avazınız çıktığı kadar bağırırsınız. Sonra,
nefesiniz biter.
Sonra, yeniden nefes alırsınız ve yeniden
bağırmaya başlarsınız.
Sonra yine nefesiniz biter ve yeniden, yeniden
ve yine...
Yanınıza ilk gelen arkadaşınız size, "fazla bir
şey yok, sadece
küçük
bir
yara" gibi telkinlerde bulunur. Ama siz
arkadaşınız konuşurken
de,
helikopterle hastaneye ***ürülürken de artık bir
ayağınızın
olmadığını biliyorsunuzdur. Hep bir soru çınlar
kafanızın içinde
"neden ben,
neden
ben, neden ben ?"
Hastanede geçen aylar, tedavi ve terapilerde
geçen yıllar
sonunda,
dizkapağınızın on iki santim altından takılı
olan ve her akşam
yatarken
veya banyoya girerken çıkarıp kenara koyduğunuz
takma bacak artık
bir uzvunuz olmuştur.
Ama bunun önemi yoktur çünkü bu fedakârlığınız
sayesinde vatan
var
olacaktır. Sizin bir bacağınızın ne önemi vardır
ki!
Artık koşamayacak olmanızın, yazın herkes gibi
havuza, denize
giremeyecek olmanızın da hiç önemi yoktur. Vatan sağ
olsun yeter.
Sonra birilerinin, sizin ödediğiniz vergilerle
Fransız
televizyonlarında,
uğruna yarım kaldığınız vatan hudutlarını hiçe
sayan programlara
finans
sağladığını okursunuz. Aynı dillerin bundan
pişmanlık
duymadıklarını söylediklerini de okursunuz.
Pamuk'ları, Dink'leri, okursunuz, Bizans
******yum diyenleri
duyar,
Ali
Kemallere tanık olursunuz, "koçlar gibi
satanları"görürsünüz. .
Türk Bayraklarının yakıldığını, görürsünüz.
Başlarına çuvallar
geçirilip
aşağılanarak elleri arkalarından bağlanan Türk
askerlerini
görürsünüz.
Bu aşağılanmaya cevap verecek tankların motor
seslerini,
helikopterlerin kanat seslerini, piyadelerin intikam
yeminlerini
duymayı beklersiniz ama duyamazsınız.
Onun yerine hainlerin cesetlerinin üstüne
örtülen çaputlara
"bayrak"
diyenleri görürsünüz, "uçaklarını çek", "valiyi
çek" diyen
başkanları
ve
karşılarında kekeleyen riyaseti görürsünüz.
Yok, yok bu da yetmez. Askere, polise, öğretmene
ateş eden, yol
kesip soygun yapan, köy yakan, okul yıkan, mayın
döşeyen
teröristlerin
sadece
"ben bir şey yapmadım" demelerinin esas kabul
edilip, "suçsuz"
sıfatıyla
serbest bırakıldığını görürsünüz.
Susanları, konuşması gerektiği halde susanları
görürsünüz,
konuşanlar
her konuştuğunda, kekeleyenler her kekelediğinde ve
susanlar her
sustuğunda siz yeniden vurulursunuz, yeniden
ölürsünüz her defasında.
Gövdenizden o toprağa akan kan, bu defa içinize
akar,
inandıklarınıza, uğrunda savaşarak kendi
kanınızı akıtmak
pahasına
tertemiz tuttuğunuz değerlerinize akar.
Sizin kaya arkalarında, çalı diplerinde
aradığınız ihanet gelir
aklınıza,
o mayınları yerleştiren eller gelir. Sorgulamaya
başlarsınız:
"Biz
bu ihaneti doğru yerde mi aradık, kuyruğunda
dolaştığımız yılanın
başı,
hep
gözümüzün önünde miydi yoksa?"diye sorarsınız
kendinize.
Onlara verilen maaş'ın sizin vergilerinizden
ödendiğini, içinize
sindiremezsiniz, uykularınız kaçar, neden bu
vatanı sizin kadar
sevmediklerini düşünürsünüz.
Bu vatan onların da vatanıCANIM FEDA"
MANDO SUBAYI' NIN KALEMİNDEN
.......ili kırsalında teröristlerin dur ihtarına
ateşle karşılık
vermesi
sonucu çıkan çatışmada...güvenli görevlisi şehit
oldu.
Ya da
.........ilinde devriye görevini yerine getiren
.....aracına açılan
ateş
sonucu..güvenlik görevlisi şehit oldu.
Ya da
.........ili kırsalında teröristlerce döşenen
mayının patlaması
sonucu...asker
yaralandı..
Bu nasıl başlar biliyor musunuz?
Hava o kadar sıcaktır ki beyninizdeki sıvının
buharlaşıp uçtuğunu
düşünürsünüz. Oluştuğu anda kuruyup giden ter
damlacıklarından
geriye
kalan tuzlar yüzünüzün ve hatta elbisenizin her
yanını kaplamıştır.
Avucunuzun içindeki ter, yüzünüzdeki gibi kolay
kurumadığı için
elinizdeki tüfeğinizin ****l kısmı avucunuzun
içinde vıcık, vıcık
oynar.
Ter ile ıslanan çeliğin kokusu avucunuzun içine
ve elinizi
sürdüğünüz
her
yere siner.
Önünüzde yürüyen adamın, ayağının kuru toprakla
her temas
edişinde
çıkan toz, ağzınızın kupkuru olmasına ve zor nefes
almanıza sebep
olur.
Sırt çantanızın askı kayışları yüzünden
omuzlarınızı
hissetmezsiniz.
Kült
ağrıları ancak çantayı sırtınızdan
çıkardığınızda fark edersiniz.
Bastığınız her taş parçası, her çalı ve bir
ayağınızın
kaplayabildiği
her
yeryüzü parçasından çıkan sesi duyarsınız.
Yürüdüğünüz yerdeki her Ağustos böceğinin
sesini, dallardaki
kuşları, yüzünüzün etrafında ürkütücü devriye
uçuşları yapan
arıların kanat seslerini, ağzınıza ve yüzünüze
ya da herhangi bir
yerinizdeki küçük yaraların üzerine konmaya
çalışan sineklerin
vızıltılarını, ayağınızı bastığınız yerden
havalanan yeşil
çekirgenin küçücük cüssesine rağmen çıkardığı
tok kanat sesini en
ince
ayrıntısına kadar duyarsınız.
Sonra, kendi teçhizatınızın ve önünüzdeki
arkadaşınızın ve
arkanızdaki arkadaşınızın teçhizatlarının
çıkardığı düzensiz
seslerin her birini
ayrı
ayrı duyarsınız.
Ve aynı anda önünüzdeki arkadaşınızın nefes
alışlarını
duyarsınız,
öksürmesini ve hapşırmasını da duyarsınız.
Telsizinizden çıkan seslerin ve cızırtıların her
biri ayrı ayrı
katılır
bu senfoniye.
Ter ve tozun birleşmesinden oluşan kaygan çamur,
postalın
içindeki
tüm ayağınızı kaplamıştır, çoraplar önce su
toplayıp sonra
patlayan
yerlere
adeta bir deri gibi yapışmıştır.
En çok yapmak istediğiniz şey ayaklarınızı
yıkayıp, çoraplarınızı
değiştirmektir. Ama bu çok büyük bir lükstür o
anda.
Çünkü...
Çünkü hangi çalının dibinde, hangi kayanın
arkasında sizi
beklediğini bilmediğiniz ihaneti arayıp bulmanız
ve yok etmeniz
gerekmektedir.
Bütün masumların hayatı ve huzuru size emanet
diye, öğretmenler
bayrak direğine asılmasın diye, kundaktaki
bebekler
kurşunlanmasın
diye, binlerce yıllık emanete halel gelmesin
diye kahpeliği ve
ihaneti yok etmeniz gerekmektedir.
Çünkü bunun için bayrağın, silahın, namusun ve
şerefin üzerine
yemin etmişsinizdir.
Çünkü önemli olan ayağınız değil, ülkeniz,
bayrağınız ve
onurunuzdur.
İşte bu yüzden lükstür ayak yıkamak, çorap
değiştirmek. İşte bu
yüzden senfoniye dönüşmüştür bütün o düzensiz
sesler güruhu.
Sonra!..
Sonra birden tüm sesler kesilir, bıçağın dalı
kestiği gibi,
makasın kâğıdı, pensenin bir hoparlör kablosunu
kestiği gibi...
Bir
anda...
Kuşların sesleri, arıların ve sineklerin
vızıltıları, çekirgenin
kanat sesleri hepsi bir anda biter.
Gözlerinizi açtığınızda önünüzdeki arkadaşınızı
değil, gökyüzünü
görürsünüz, yere düşmüş olduğunuzu anlamanız
birkaç saniye sürer.
Tek hissettiğiniz kesif bir barut ve yanık et
kokusudur,
yüzünüzün
toprak
parçalarıyla kaplandığını fark edersiniz,
temizlemek için
çalışmazsınız.
Arkadaşlarınızın bağırarak koşuşturduğunu görür
ama kulağınızdaki
çınlama ve uğultudan seslerini duyamazsınız. Sesleri
yavaş yavaş
duymaya
başladığınızda ayağa kalkmaya çalışırsınız ama
başaramazsınız.
Yine birkaç saniye sonra arkadaşlarınızın
sesleri arasında
"mayın"
kelimesini ayırt eder ve kalkmaya çalıştığınızda
ayağınızdaki
yoğun ağrıyı fark edersiniz.
Ayağınız yoktur ama yine de ağrıdığını
hissedersiniz.
Ne olduğunu anlamak için baktığınızda ise
parçalanmış
pantolonunuzun
ve kopmuş ayağınızın farkına varırsınız. İşte her
şey o anda başlar.
Avazınız çıktığı kadar bağırırsınız. Sonra,
nefesiniz biter.
Sonra, yeniden nefes alırsınız ve yeniden
bağırmaya başlarsınız.
Sonra yine nefesiniz biter ve yeniden, yeniden
ve yine...
Yanınıza ilk gelen arkadaşınız size, "fazla bir
şey yok, sadece
küçük
bir
yara" gibi telkinlerde bulunur. Ama siz
arkadaşınız konuşurken
de,
helikopterle hastaneye ***ürülürken de artık bir
ayağınızın
olmadığını biliyorsunuzdur. Hep bir soru çınlar
kafanızın içinde
"neden ben,
neden
ben, neden ben ?"
Hastanede geçen aylar, tedavi ve terapilerde
geçen yıllar
sonunda,
dizkapağınızın on iki santim altından takılı
olan ve her akşam
yatarken
veya banyoya girerken çıkarıp kenara koyduğunuz
takma bacak artık
bir uzvunuz olmuştur.
Ama bunun önemi yoktur çünkü bu fedakârlığınız
sayesinde vatan
var
olacaktır. Sizin bir bacağınızın ne önemi vardır
ki!
Artık koşamayacak olmanızın, yazın herkes gibi
havuza, denize
giremeyecek olmanızın da hiç önemi yoktur. Vatan sağ
olsun yeter.
Sonra birilerinin, sizin ödediğiniz vergilerle
Fransız
televizyonlarında,
uğruna yarım kaldığınız vatan hudutlarını hiçe
sayan programlara
finans
sağladığını okursunuz. Aynı dillerin bundan
pişmanlık
duymadıklarını söylediklerini de okursunuz.
Pamuk'ları, Dink'leri, okursunuz, Bizans
******yum diyenleri
duyar,
Ali
Kemallere tanık olursunuz, "koçlar gibi
satanları"görürsünüz. .
Türk Bayraklarının yakıldığını, görürsünüz.
Başlarına çuvallar
geçirilip
aşağılanarak elleri arkalarından bağlanan Türk
askerlerini
görürsünüz.
Bu aşağılanmaya cevap verecek tankların motor
seslerini,
helikopterlerin kanat seslerini, piyadelerin intikam
yeminlerini
duymayı beklersiniz ama duyamazsınız.
Onun yerine hainlerin cesetlerinin üstüne
örtülen çaputlara
"bayrak"
diyenleri görürsünüz, "uçaklarını çek", "valiyi
çek" diyen
başkanları
ve
karşılarında kekeleyen riyaseti görürsünüz.
Yok, yok bu da yetmez. Askere, polise, öğretmene
ateş eden, yol
kesip soygun yapan, köy yakan, okul yıkan, mayın
döşeyen
teröristlerin
sadece
"ben bir şey yapmadım" demelerinin esas kabul
edilip, "suçsuz"
sıfatıyla
serbest bırakıldığını görürsünüz.
Susanları, konuşması gerektiği halde susanları
görürsünüz,
konuşanlar
her konuştuğunda, kekeleyenler her kekelediğinde ve
susanlar her
sustuğunda siz yeniden vurulursunuz, yeniden
ölürsünüz her defasında.
Gövdenizden o toprağa akan kan, bu defa içinize
akar,
inandıklarınıza, uğrunda savaşarak kendi
kanınızı akıtmak
pahasına
tertemiz tuttuğunuz değerlerinize akar.
Sizin kaya arkalarında, çalı diplerinde
aradığınız ihanet gelir
aklınıza,
o mayınları yerleştiren eller gelir. Sorgulamaya
başlarsınız:
"Biz
bu ihaneti doğru yerde mi aradık, kuyruğunda
dolaştığımız yılanın
başı,
hep
gözümüzün önünde miydi yoksa?"diye sorarsınız
kendinize.
Onlara verilen maaş'ın sizin vergilerinizden
ödendiğini, içinize
sindiremezsiniz, uykularınız kaçar, neden bu
vatanı sizin kadar
sevmediklerini düşünürsünüz.
Bu vatan onların da vatanı değil mi?
Onlar da, tıpkı benim gibi namusun ve şerefin
üstüne yemin etmedi
mi?
diye sorarsınız kendi kendinize.
Sinirlenirsiniz, üzülürsünüz, on beş yaşında bir
askeri okul
öğrencisi iken her adımda söylediğiniz,
beyninize ve yüreğinize
nakşettiğiniz sözler gelir aklınıza": VATAN,
SANA CANIM FEDA"
Geri kalan tüm hayatınızın ilk beş dakikası,
böyle başlayacak
işte
ve hayatınız böyle devam edecektir. Son
nefesinize kadar
savaşacaksınız ihanetle, her şeye ve herkese
rağmen, bu yolda
ölene ya da bu ihaneti bitirene kadar.
Siz diyorum, çünkü bu vatan için bedel ödeyen
insanların neler
yaşadığını, neler hissettiğini, size rağmen ve
sizin için neler
yaptıklarını, neler yapabileceklerini bilin
istiyorum. Okuduğunuz
ya
da
televizyonda duyduğunuzdan daha fazladır
yaşananlar.
Yani aslında gazetelerin iç sayfalarındaki,
minicik karelerde
okuduğunuz;
"...ili kırsalında teröristlerce döşenen mayının
patlaması
sonucu,
bir güvenlik görevlisi yaralandı!" haberi
aslında o kadar da kısa
değildir.
Sizin, daha okuduğunuz gazetenin arka sayfasına
geçerken
unuttuğunuz,
falanca mankenin otel odası maceralarına, ya da
uyuşturucu komasından
ölen oğluna "şehit" deyip Türk bayrağı örten kadının
haberine
ayırdığınızdan daha uzun zaman ayırmadığınız bu
küçük haber,
birileri için bir ömür boyu sürecek ve asla
unutulmayacaktır.
Ve siz unuttuktan sonra da başka birileri, "ne
için?" dendiğinde
"vatan
için" diyecekleri fedakârlıklarını size rağmen
yapmaya devam
edeceklerdir.
Sizin uyuşmuşluğunuza, duyarsızlığınıza rağmen,
sizin
rahatlığınıza, sizin vicdanlarınıza rağmen bu
kahramanca
fedakârlıklar ve bu ilk beş dakikalar yaşanmaya
devam edecektir.
Asla unutmayınız başınızın üstündeki egemenlik
örtüsünün
payandası
kopan bacaklar, bedeli ise size rağmen bu vatan için
akan kanlar,
feda
edilen canlar, sıcak yuvalarını, babalarının
yüzlerini unutan küçücük
çocuklarını düşünmeden vakfedilen hayatlardır.
Ne kadarını anlayabilirsiniz veya anlamak sizin
umurunuzda mı
bilmiyorum,
ama birileri bunları yaşadı, birileri hala
yaşıyor ve emin olun
yaşlı dünya döndükçe, Türk vatanı ve Türk
Bayrağı için birileri
daha tüm bunları yaşayacak.
Gördüğünüz gibi size bir hayli uzak bir yaşam
biçimi bu.
Masalarda
oturup "aydınca" sohbetler etmeye hiç benzemiyor
değil mi?
Bir an için bile olsa kendinizi onların yerine
koyasınız diye
"siz"
diyerek yazdım, sizin onlardan biri
olamayacağınızı biliyorum.
"Siz" kim misiniz?
Siz kendinizi çok iyi biliyorsunuz!
Biz de, biz de sizi çok iyi biliyoruz.
"Siz" de bilin ki biz asla unutmayacağız.
"VATAN SANA CANIM FEDA"
dı,kalemi elime alıp,seninle dertleşmek,yalnızca sana yazmak ve yalnızca seni özlemek geliyor içimden.Sana yazmak.''Sana seni Yazmak''
Seni ve yüreğimde anlam bulan duyguları...Sana ait yüreğimin derinliklerinden kopup gelen artçı şokları anlatmak ve toprağı alnından öperken yağmur taneleri,tüm banliğimle sana yağmak istiyorum...
Bu gece dudaklarımdan dökülen her kelimede sen varsın ve yine sen varsın yarım kalan sevdamın eksik taraflarında.Bomboş ve sessiz kaldırımlarda yürürken seni haykırıyorum sensizliğin inadına! Bu sensizlik gecesinde sevdamın en ücra köşelerine seni yazıyorum.
Bu gece gene yağmur yağıyor.Yağmur yağıyor gönlümün sensizlikle yanan her yerine.Yağsın,yağsın ki saklasın sensizliğimde döktüğüm gözyaşlarımı!Ve yine saklasın sensiz geçen bomboş hayatı...
İşte seni haykırıyorum sensizliğe alışamamış yüreğime,işte seni yazıyorum!!!
Bu gece gene yağmur yağıyor.Senyoksun oysa biliyorum ve üşüyorum sensiz kaldığım saatlerde. Gözyaşlarımı efkarıma kattım bu gece. Sevdamı,umudumu ve seni kızgın bir sel gibi kalbime akıttım.
Bu gece yağmurla beraber gözyaşlarım yağıyor ve ismini yazıyor sensizliğin acısı ile kıvranan kaldırımlara.Süzülen her damlada sen vardın ve yine sen vardın gecenin en karanlık anında. o,doya doya bakamadığım gözlerin,gözlerimin içine bir kez daha değseydi ve tebessümünden bir gül açsaydı yanaklarında,yetmez miydi? Bir bakışın bir ömüre değmez miydi?
İsmini kazıdığım kaldırımlara sanki sen yağıyorsun yağmurla birlikte ve sevgin yağıyor yüreğime...Yalnız ve bomboş odamda sen varsın hala.Hala sensizliğim duruyor yanı başımda...
Bu gece gözyaşlarım yağıyor sensizliğimle birlikte kaldırımlara.Seni arıyorum,erimekteyim...Karanlık geceye inat ay gökyüzünde...
Ve gökyüzü yüreğimde.......
ç kız yine acılar içinde odasında yatıyordu. Henuz hayatının baharında ölümle yüz yüzeydi. Babası onu kurtarmak için gazetelere ilan vermiş, para teklif etmişti. Ama onun kalbinin teklemesi değil, kalbinin içindeki sızı ilgilendiriyordu. Sevdiği aklına geldi bir damla yaş daha döküldü gözlerinden. Ayrıldıklarından beri tam beş çile dolu yıl geçmişti. Aslında sevgilerinin arasına o kahrolası para girmişti. Hatırlıyorduda sevdiği ona birkeresinde:
- Ben zengin değilim belki ama seni seven bir kalbim var. Sana sadece onu verebilirim, demişti.
Zaten sevgiye muhtaç birisi başka ne isteyebilirdiki. Kendisini sevmesi yeterdi.O en çok Saçlarının dökülmesine üzülüyordu. Çünkü sevdiği öpmüş koklamıştı saçlarını. Her dökülen saç yüreğine bir hançer olup saplanıyordu. Şimdi tek isteği sevdiğinin son anlarında yanında olmasıydı. Ne olurdu onu birkez daha görebilse, onu birkez daha koklayabilse.Bu düşünceler arasında uykuya daldı.
Babası heyecanlı bir şekilde kızının odasına girdi. " Müjde kızım,kalp bulundu " dediğinde kızının bir peri güzellliğinde, sevdiğinin özleminden ıslanmış yüzüne baktı ve çıktı odadan...
Genç kız, bir hafta sonra kendine geldiğinde sanki başka bir dünyadaydı. İçinde acaip bir his vardı. Sanki bu dünya ona çok farklı gelmişti. Aklına yine sevdiği geldi. Kalbi eskisinden daha hızlı atmaya başladı. Kalbi değişmişti ama sevdiğini eskisinden daha çok sever olmuştu.
Bir gece ansızın uyandı uykusundan kalbi çok hızlı atıyordu. Bu durum sürekli böyle devam etti.Doktora gitti, durumunu anlattı. doktor:
- Bir aya kalmaz geçer, demişti.
Ama aradan aylar geçmesine rağmen durum aynıydı.
Birgün bahçeye çıktı Çiçekleri seviyordu. Kırmızı güllerin yanına gitti. Kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. En çok kırmızı gülleri severdi. Çünkü sevdiği ona benzediğini söylerdi hep. Birden kapı çaldı. Kapıyı açtı kimse yoktu. Yere baktı bir mektup vardı ve onaydı. Mektubu açtı ve kalbi hızlı hızlı atmaya başladı. Bu onun kokusuydu. Koltuğuna zarzor oturabildi. Zarfın içinden mektubu titreyen ellerle çıkardı ve okumaya başladı :
" Sevdiğim, bugün sevdamızın altıncı yılı. Seni hep sevdim. Seninle ayrılmak zorunda kaldığımızdan beri, bir kalbe iki sevginin sığmayacağını bildiğimden ne birini sevdim ne de evlendim. Her günüm çile ve azapla geçti. Hergün sana şiirler yazdım, hergün şiirlerimi okudum ve hergün ağladım. Tam beş yıl boyunca hergün yazdım, okudum, ağladım. Birgün önüme bir fırsat çıktı. Bu fırsatı reddedip kendime daha fazla haksızlık edemezdim. Belki seni unuturum diye senden çok uzaklara gittim. Ama şimdi seni daha çok özlüyorum. Her gece yanına geliyorum o masum yüzünü okşuyor yanaklarına öpücükler konduruyorum, sen uyanıyorsun benim geldiğimi anladığını sanıyorum ama sen o tatlı uykuna geri dönüyorsun. Sevdiğim hep ben geldim senin yanına artık sen gel olurmu. Kırmızı güllerimize iyi bak. Ve artık unutma içinde seni senden daha çok seven bir kalbin var artık. Ona iyi bak olurmu. Kırmızı güllere ve kalbimize iyi bak. Seni yanıma gelene kadar bekleyeceğim sevdiğim Hoşçakal..."
__________________
Moderatör tarafında düzenlendi:
